ΞΕΡΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ - ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ .

by Nikos Parasiannis on Πέμπτη, 13 Αυγούστου 2009 στις 10:04 π.μ.

ΣΤΟ ΙΔΡΩΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ
ΕΓΡΑΨΑ Τ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ.
ΤΟ Σ ΑΓΑΠΩ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ
ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΗΤΑΝ ΣΠΑΣΜΕΝΟ, ΕΜΠΑΖΕ.
ΕΝΟΙΩΘΑ Τ ΑΓΙΑΖΙ,ΤΗΝ ΚΡΥΑ ΒΡΟΧΗ
ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ.

ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΞΕΡΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ
ΤΑ ΠΑΤΟΥΣΕΣ Κ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΑΝ
ΚΑΘΩΣ ΞΕΜΑΚΡΥΝΕΣ
ΑΠ ΤΙΣ ΧΑΡΑΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ.

ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΟΜΙΣΑ ΠΩΣ ΣΤΑΘΗΚΕΣ
ΚΙ Η ΕΛΠΙΔΑ Μ ΑΓΓΙΞΕ
ΕΙΠΑ. ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ. ΓΕΛΑΣΤΗΚΑ
ΠΗΡΕΣ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ, ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΞΕΣ
ΕΤΡΕΞΕΣ, ΧΑΘΗΚΕΣ.

ΠΙΣΩ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΑΝΑΣΤΕΝΕΓΜΟΙ
ΑΠ ΤΑ ΞΕΡΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ
Τ ΑΓΙΑΖΙ ΚΡΥΩΝΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ
ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ ΜΑΡΤΥΡΑΓΕ ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ.

ΜΕ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΑΚΟΥΜΠΗΣΑ Τ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΤΟ ΨΙΘΥΡΙΣΑ, ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΕΡΕΜΕΝΟ ΠΗΓΑΔΙ
ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΑ,ΑΚΟΥΜΠΗΣΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ,
ΤΟ ΧΑΙΔΕΨΑ, ΣΒΗΣΤΗΚΕ.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΣΕΝΑ
ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΙ
ΑΠ ΤΑ ΞΕΡΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ
ΠΟΥ ΤΑ ΦΕΡΝ Η ΒΡΟΧΗ
ΑΠ ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

by Nikos Parasiannis on Τρίτη, 28 Ιουλίου 2009 στις 6:33 μ.μ.

ΜΙΚΡΟ, ΓΡΑΦΙΚΟ, ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΗΜΑΝΑΝ.
ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΨΑΛΜΩΔΙΕΣ
ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ
ΤΩΝ ΔΙΠΛΑΝΩΝ ΤΑΦΩΝ.

ΠΕΡΑ ΣΤΑ ΨΗΛΟΛΙΓΝΑ
ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΠΕΥΚΑ
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΚΙΩΝΗ
ΕΣΕΡΝΕ ΤΗΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
ΣΤΗ ΣΙΓΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

ΤΑ ΛΙΓΟΣΤΑ ΚΕΡΙΑ
ΠΡΟΦΥΛΑΓΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΚΕΡΙΟΤΟΠΟ
ΑΠ Τ ΑΠΑΛΟ ΑΕΡΑΚΙ
ΠΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
ΦΩΤΙΖΑΝ ΤΑΠΕΙΝΑ
ΤΗΝ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΙΕΣ ΤΡΙΓΥΡΙΖΑΝ
ΑΚΟΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΧΑΜΗΛΟ ΤΟΙΧΑΚΙ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΤΗ ΛΥΤΡΩΣΗ.

ΧΕΡΙΑ ΣΗΚΩΘΗΚΑΝ ΨΗΛΑ
ΙΚΕΤΕΥΟΝΤΑΣ, ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ
ΑΠ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΑΠΟΚΛΗΡΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΙΝΕ
ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΠΟΡΕΨΕΙ.
ΙΣΩΣ ΤΟ ΣΤΡΕΨΕΙ
ΣΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΤΟΥΣ ΥΠΑΡΞΗ.

ΑΝ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ
Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΤΑΦΩΝ
ΔΙΠΛΑ ΕΙΝΑΙ
ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.
ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΝΕ.

ΑΝΤΑΜΩΣΗ .

by Nikos Parasiannis on Δευτέρα, 27 Ιουλίου 2009 στις 11:18 π.μ.

ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΑΝΤΑΜΩΣΑΝ ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
ΑΠ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΚΑΘΩΣ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΠΛΕΥΡΕΣ.
Ο ΕΝΑΣ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΨΗΛΟΣ
ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ Ο ΑΛΛΟΣ.
ΟΜΩΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΗΤΑΝΕ ΚΑΡΣΙ
ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΟΜΟΙΩΣ.
ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΠΕΙΣ
ΤΟ ΙΔΙΟ ΥΨΟΣ ΕΙΧΑΝΕ.
ΧΑΡΑΞΕ Η ΜΕΡΑ
ΤΟ ΦΩΣ ΘΑΜΠΩΝΕ
ΜΙΑ ΑΝΤΗΛΙΑ ΞΑΝΑΣΤΡΟΦΗ
ΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΦΩΤΙΣΕ
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΦΑΝΗΚΑΝΕ
ΟΜΟΡΦΑ ΠΕΡΙΠΟΙΗΜΕΝΑ
ΣΑΝ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ
ΕΤΟΙΜΑ Ν ΑΝΤΙΚΡΥΣΤΟΥΝ.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΠΟΛΥ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ,
ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΑΡΚΕΣΑΝ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ Ν ΑΝΤΑΛΛΑΞΟΥΝΕ ΛΑΛΙΕΣ
ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ.
ΣΥΝΝΕΝΟΗΘΗΚΑΝ ΑΜΕΣΩΣ ΛΕΕΙ
ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΝ
ΑΡΓΑ-ΑΡΓΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ
ΣΑΝ ΣΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ
ΜΕ ΒΗΜΑΤΑ ΜΙΚΡΑ, ΣΤΑΘΕΡΑ.
ΜΕΧΡΙ ΠΟΥΦΘΑΣΑΝ ΕΚΕΙ, Π' ΑΡΧΙΖΕΙ
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΓΑΠΗ.
ΤΟΤΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΗΚΑΝΕ
ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΔΩΣΑΝΕ.
ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΑΜΕ
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΕΡΜΑ

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ " ΛΥΤΡΩΣΗΣ "

by Nikos Parasiannis on Πέμπτη, 16 Ιουλίου 2009 στις 12:09 π.μ.

ΠΑΛΙ ΑΠΟΨΕ ΨΑΧΝΩ
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΟΤΙ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕ.
ΟΔΗΓΟΣ ΜΟΥ Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΙΟΤΟΥ
ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ.

Μ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠ ΤΑ ΝΤΟΥΜΑΝΙΑ
ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΠΑΡΗΚΜΑΣΜΕΝΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ.

ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ
ΑΠ ΤΙΣ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΠΟΥ ΡΗΜΑΧΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΑΝΙΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΕΣ, ΜΕΓΑΛΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ.

ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ
ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΣΕΣ
ΜΑ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΓΙΑΤΑΓΑΝΙ ΔΙΚΟΠΟ
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑΡΘΕΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

ΜΑ ΔΕΝ ΑΦΑΙΡΕΙ ΖΩΕΣ
ΑΥΤΟ ΘΑΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΤΑΤΡΩΓΕΙ
ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ.

ΚΑΠΕΛΑ ΦΕΡΕ ΤΟ ΚΡΑΣΙ
ΒΑΛΕ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥΜΠΑ.
ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ Ν ΑΚΟΥΣΩ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΟ.

ΤΡΑΒΑ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ
ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΗΜΟ
ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΜΑΡΤΥΡΗΣΩ
ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ, ΤΑ ΠΟΔΙΑ , ΤΗΝ ΨΥΧΗ.

ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΝΑ ΡΙΞΩ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ
ΝΑ ΤΙΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣΩ
ΚΑΙ ΚΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥ ΧΟΡΟΥ ΤΗΝ ΕΚΣΤΑΣΗ
ΚΑΘΕ ΘΥΜΗΣΗ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΩ.

ΘΑ ΠΕΤΑΧΤΟΥΝ ΦΛΕΒΕΣ ΟΡΓΗΣ
ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΘΑ ΒΓΑΖΟΥΝ
ΚΑΝΕΙΣ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ
ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ.

Ο ΧΩΡΟΣ ΑΥΤΟΣ Μ ΑΝΗΚΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΟΩΜΑ
ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ, ΠΟΥΧΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΦΩΝΗ Ν ΑΚΟΥΣΩ
ΜΟΝΟ ΤΟ ΛΑΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ
ΝΑ ΜΟΥ ΞΕΡΙΖΩΝΕΙ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ ΣΤ ΑΨΥΧΑ.

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, Τ ΑΨΥΧΑ
ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ
ΠΟΥ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ ΔΕΧΕΤΑΙ
ΤΙΣ ΣΤΡΟΦΕΣ ΑΠ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ.

ΑΚΟΥΣ ΚΑΠΕΛΑ
ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΝΑΝ.

ΤΗΣ ΧΑΡΑΜΑΔΑΣ ΤΟ ΗΛΙΟΦΩΤΟ .

by Nikos Parasiannis on Τρίτη, 14 Ιουλίου 2009 στις 8:40 μ.μ.

ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΓΕΣ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ
ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΩΝ.
ΝΑ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΕΙΣ ΜΕ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ
ΛΕΞΕΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ
ΚΑΤΑ ΠΩΣ ΝΟΓΑΣ ΚΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ.
ΑΛΛΟΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ
ΚΙ ΑΛΛΟΤΕ ΓΑΛΗΝΙΕΣ, ΡΟΜΑΝΤΙΚΕΣ.

ΚΟΡΗ!! ΕΣΕΝΑ Η ΦΥΣΗ ΠΡΟΙΚΙΣΕ
ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΛΕΞΕΙΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ
ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΝΑ ΠΛΕΚΟΥΝ,
ΠΟΤΕ ΝΑΝΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ
ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΩΣ. ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΑ ΠΡΟΙΚΙΑ
ΣΤ ΑΠΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΒΑΘΗ ΗΤΑΝ ΦΥΛΑΓΜΕΝΑ,
ΜΗΤΕ ΝΑ ΞΕΜΥΤΙΣΟΥΝ ΜΠΟΡΕΓΑΝ
ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΑ ΕΙΧΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΑ.

ΩΣΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΙΑ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΕΦΑΝΗ
ΤΟ ΛΙΓΟΣΤΟ ΗΛΙΟΦΩΤΟ ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΟ
ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΛΕΙΑΝΕΙ
ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ, ΤΗΣ ΦΩΤΙΣΗΣ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ
ΕΝΑΣ ΣΚΟΠΟΣ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ
ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΗΤΑΝΕ ΔΟΣΜΕΝΟΣ.
ΕΥΘΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΠΩΣ ΕΙΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
Μ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ ΑΠΟ ΒΑΘΙΑ ΦΩΝΗ
ΓΕΜΑΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ
ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΣΑΝ ΣΤΙΧΟ ΜΑΚΡΥΝΗ
ΠΟΥ Μ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΣ ΕΙΧΕ ΦΥΤΕΥΘΕΙ

ΚΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΟΡΚΟ ΕΔΩΣΕ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΗΤΕΥΤΗΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΡΟΔΟΔΑΧΤΥΛΗ ΚΟΡΗ ΤΗΝ ΛΑΜΠΡΗ
ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΜΕΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ

ΕΜΑΘΕ ΠΩΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ
Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΨΑΡΕΥΕ
Σ ΟΜΙΧΛΩΔΗ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ.
ΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Η ΗΔΟΝΗ
ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΣΙΑ ΑΦΟΡΜΗ
ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΩΔΗ ΠΑΡΑΚΜΗ

ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΛΕΞΕΙΣ, ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ
Η ΚΟΡΗ ΞΕΦΥΓΕ ΑΠ ΤΙΣ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΣΤΟΕΣ
Ο ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΑΦΕΓΓΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ
ΦΩΤΙΣΤΗΚΕ ΑΠ ΤΗΣ ΧΑΡΑΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΦΩΣ.

ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ ΣΜΙΞΑΝ ΤΑΠΕΙΝΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΜΑΔΑΣ ΤΟ ΗΛΙΟΦΩΤΟ
ΓΟΝΥΠΕΤΗΣ, ΠΡΟΣΚΗΝΗΣΑΝ ΕΥΛΑΒΙΚΑ.
ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΓΝΩΣΗ.

ΗΡΘΕΣ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΕΠΑΨΑ ΝΑ ΖΩ.

by Nikos Parasiannis on Δευτέρα, 13 Ιουλίου 2009 στις 6:57 μ.μ.

Σ ΕΡΗΜΙΚΕΣ ΣΤΕΠΕΣ
ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΝΕΜΙΖΑ
ΣΙΩΠΕΣ ΠΑΝΤΟΥ
ΣΗΜΑΙΕΣ ΥΠΟΣΤΑΛΜΕΝΕΣ.

ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΠΕΡΝΟΥΣΕ
ΑΠ ΤΑΚΡΟΔΑΧΤΥΛΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΞΑΠΟΜΕΙΝΑ ΜΟΝΑΧΟΣ
ΦΩΝΗ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΝ
ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΠΑΣ.

ΛΙΓΑ ΒΡΥΑ, ΛΙΓΕΣ ΛΕΙΧΗΝΕΣ
ΤΑΡΑΖΑΝ ΤΗΝ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ,
ΣΑ ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΑ ΠΡΑΣΙΝΗ
ΣΕ ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ.

ΔΕΝ ΖΟΥΣΑ, ΕΙΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
ΜΙΑ ΣΤΕΠΑ ΕΡΗΜΙΚΗ Η ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΚΑΙ ΚΕΙ ΣΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΚΑΘΙ
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΓΙΝΕ.

ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΣ,
ΜΕ ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΣΟΥ ΠΟΔΙΑ
ΝΑ ΣΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΑΕΡΑ
ΠΛΗΣΙΑΣΕΣ, ΑΝΟΙΞΕΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΖΕΣΤΗ
ΦΑΝΕΡΩΣΑΝ ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΣΟΥ.

Μ ΕΣΦΙΞΕΣ, ΜΕ ΖΕΣΤΑΝΕΣ
Σ ΑΓΑΠΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕΣ.
Η ΦΩΝΗ ΓΙΓΑΝΤΩΣΕ
ΕΣΧΙΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
ΤΗ ΣΤΕΠΑ ΣΚΕΠΑΣΕ
ΗΡΘΕΣ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΕΠΑΨΑ ΝΑ ΖΩ.

ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

by Nikos Parasiannis on Σάββατο, 11 Ιουλίου 2009 στις 6:05 μ.μ.

ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΕΡΑ ΣΜΙΓΟΥΝ
ΚΙ ΑΠΑΛΑ Τ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΚΟΡΜΙ ΑΓΓΙΖΟΥΝ

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΕΥΩΔΙΑΣΤΗ
ΑΠ ΤΟΥ ΧΩΜΑΤΟΣ ΤΙΣ ΦΥΣΑΛΛΙΔΕΣ
ΕΡΩΤΙΚΟ ΣΚΟΡΠΑ ΜΕΘΥΣΙ
ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΔΙΕΓΕΙΡΕΙ
ΚΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΤΙ ΑΔΑΜΑΣΤΟ
ΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΞΕΦΩΤΟ ΚΑΛΠΑΖΕΙ.

ΜΙΑ ΧΑΡΑΚΙΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΕΙ ΦΩΤΕΙΝΗ
ΑΠ ΤΗΝ ΜΠΕΡΤΑ Τ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ
ΣΑΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ
ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ Ν ΑΠΟΘΑΝΑΤΙΣΕΙ
ΚΑΘΩΣ ΤΡΕΧΕΙ
ΣΤΗΝ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ.

Η ΘΥΣΙΑ ΑΡΧΙΣΕ
ΚΙ ΗΔΟΝΙΚΑ ΡΙΓΗ
ΣΥΝΘΕΜΕΛΑ ΤΑΡΑΖΟΥΝ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ
ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΙΚΕΤΕΥΕΙΣ
Η ΝΥΧΤΑ ΝΑΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ
ΚΙ Η ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΡΙΖΕΙ
ΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΤΣΙΓΚΙΝΟ ΥΠΟΣΤΕΓΟ.

ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ

by Nikos Parasiannis on Παρασκευή, 10 Ιουλίου 2009 στις 9:52 μ.μ.

ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ
ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΕΡΑ.
ΕΓΩ ΑΝΑΠΝΕΩ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ
ΚΑΙ ΣΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ ΣΟΥ.

ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ
ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΙΑΣ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΥ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΣΟΥ.

ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΤΡΑ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ.
ΕΣΥ ΡΩΤΑΣ ΣΚΟΤΙΖΕΣΑΙ
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΜΟΥ
ΔΕΝ Μ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙ.
ΤΟΝ ΕΧΩ ΡΗΧΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

ΖΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ
ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΝΟΜΙΖΩ
ΜΕ ΜΙΑ ΑΡΧΗ
ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΛΕΜΜΑ
ΕΣΥ ΚΟΙΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
ΚΑΙ ΓΩ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΜΟΥ

ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ ΑΠΙΤΕΛΟΥΣ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΡΩ
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ.

ΕΔΩ ΧΩΡΙΖΟΥΝΕ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ
ΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ
ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΟΙ ΩΡΕΣ
ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ ΚΥΛΗΣΑΝ ΑΝΤΙΘΕΤΑ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΥΡΙΣΜΟ
ΑΝΤΑΜΩΣΑΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΑΝ ΛΑΙΜΑΡΓΑ
ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΔΡΟΜΟ.

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ
ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ.

ΗΡΘΕΣ -ΕΦΥΓΕΣ ΤΟ ΝΟΙΩΣΑ

by Nikos Parasiannis on Πέμπτη, 9 Ιουλίου 2009 στις 3:00 μ.μ.

ΗΡΘΕΣ, ΤΟ ΕΙΔΑ, ΤΟΝΟΙΩΣΑ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΣ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
ΕΠΛΕΞΕΣ ΟΝΕΙΡΑ,ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ,ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ
ΞΕΠΕΤΑΞΕΣ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ,ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΕΣ
ΣΚΕΠΑΣΑΝ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ, ΤΟ ΤΥΛΙΞΑΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΝ ΔΕΣΜΙΟ ΤΩΝ ΝΕΥΜΑΤΩΝ ΣΟΥ.

ΗΡΘΕΣ ΣΑΝ ΧΑΙΔΕΜΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ
ΣΑΝ ΓΙΑΤΡΙΚΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ
ΣΑΝ ΓΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
ΣΑΝ ΚΥΡΙΕΥΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ.

ΛΙΓΟ ΟΜΩΣ ΚΡΑΤΗΣΕ, ΕΦΥΓΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΑΦΗΣΕΣ
ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ, ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΕΙΔΑ
ΠΕΡΑΣΑΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΣΑ ΓΡΑΦΗ
ΣΤΑ ΜΥΧΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
ΜΕΛΑΝΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ, ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΣΟΥ
ΦΩΛΙΑΣΕ ΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ.

ΗΡΘΕΣ, ΤΟ ΕΙΔΑ, ΤΟΝΟΙΩΣΑ
ΕΦΥΓΕΣ, ΤΟ ΕΙΔΑ, ΤΟΝΟΙΩΣΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ ΠΙΑ

Η ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΛΙΓΟ ΚΡΑΤΗΣΕ
ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΜΕ ΜΙΑΣ
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΗ
ΤΟΥ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

ΠΑΡΟΠΛΙΣΤΗΚΕ
ΣΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
ΟΠΩΣ ΤΑ ΟΠΛΑ
ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΤΑ.

ΕΦΥΓΕΣ, ΤΟ ΕΙΔΑ, ΤΟΝΟΙΩΣΑ
ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Ο ΘΛΙΜΕΝΟΣ ΑΕΡΑΣ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ
ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΤΑ ΣΜΙΞΕ ΜΕ ΤΑ ΞΕΡΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΩΤΑ
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΧΘΕΣ.

ΚΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ.

by Nikos Parasiannis on Τρίτη, 7 Ιουλίου 2009 στις 2:49 μ.μ.

ΣΚΕΠΑΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΠΥΡΕΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΔΡΩΤΑ
Τ ΟΝΕΙΡΟ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΗΤΑΝΕ
ΕΝΟΙΩΘΑ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ
ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ.

ΞΥΠΝΗΣΑ, ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ
ΕΚΕΙ , ΕΚΕΙ ΕΙΝ Η ΘΑΛΑΣΣΑ
ΜΙΑ ΦΩΝΗ Μ ΟΔΗΓΗΣΕ.
ΒΟΥΤΗΞΑ
ΔΕΙΝΟΣ ΚΑΛΥΜΒΗΤΗΣ.

ΜΑ ΚΙ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ
Μ ΕΣΦΙΞΕ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ, ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ
ΣΤΗ ΔΡΟΣΕΡΗ ΥΠΟΓΕΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ.

Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΕΣΒΗΣΕ
ΠΛΥΘΗΚΕ Ο ΙΔΡΩΤΑΣ
ΤΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΜΕΛΩΔΙΚΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΣΙΩΠΕΣ.

ΚΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ
ΜΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ
ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΨΕΜΑΤΙΖΕΙ.

ΣΕ ΚΡΑΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΓΕΙΑ
ΔΡΟΣΕΡΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΣΓΙΑΝΝΗΣ